Bugün nasıl hissediyorum sorusuna yeni bir cevap aradım içimde, bulabildiğim her cevap beni kaybolmuşa götürüyordu.Her kayboluş cevabında yeni bir şey aradım çünkü sadece kaybolmak bu kadar acı veremezdi bana, ben alışkındım kaybolmaya. Kaybolmaya alışır mı insan? evet alışır, en azından kayıp olmaya karşı bir savunma sistemi geliştirir, kaybolduğunda ne yapacağına dair bir fikri olur daha önce kaybolmuş insanın. Hiç birini yapamamışsa bile bugüne kadar kaybolunca nasıl hissettiğini öğrenmiştir ve bir sonraki kaybolmalarda ne hissedeceğini tahmin edebiliyordur. İlk kez 5-6 yaşlarında kaybolmuştum ben ve muhtemel en korktuğum kaybolma oydu.
Başka bir şehre kısa bir tatile gitmiştik ve turistik mekanlardan birisinde her zaman yaptığım gibi ilgimi çeken ilk şeyin peşinden koşarak gitmiştim, sonucu ne olursa olursa olsun gitmiştim ve o gitmelere de alışmıştım bugün bile giderim hep. O gün hissettiklerim gerçekten korkutucuydu. Bir daha asla babamı bulamayacakmış gibi hissettim. Bir daha hayatımın sonuna kadar, her kararına karşı geleceğim buna rağmen hep arkamda olacak, ne derse tersini yapsam bile ne istersem verecek, bana kızdığı zamanlarda pişmanlık duyacak birisi olmayacak gibi hissettim . Bir daha, benim yemeğimi yiyerek aç kalmama sebep olacak ama cebime gizlice harçlık koyacak, herkese kafa tuttuğum zamanlarda yanımda olacak ama kendisi ile ilk ters düşüşümüzde ağzımı burnumu kıracak, beraber oyun oynayabileceğim ve benim oyuncaklarımı benden çok kullanacak ağabeylerim olmayacak gibi hissettim. En zor anımda bütün her şeyi düzeltecek, kaç yaşında olursam olayım düşünce çıkmazında kaldığımda en güvenilir fikri verecek, bana okumayı öğretecek annem kadar değerli olacak bir ablam olmayacak gibi hissettim. Ne olursa olsun benim için iyiyi istediğini bildiğim, çoğunlukla yanlış olanı istese bile benim iyiliğimi için yaptığını düşünen, ben gidiyorum dediğim zaman ne halin varsa gör diyen fakat aynı zamanda göz yaşı döken bir annem olmayacak gibi hissetmiştim. Gerçekten korkmuştum bütün bunlara hazırlıklı değildim ve çocuktum ama işte kaybolmak yaklaşık olarak böyle bir his veriyordu hatta bu en korkutucusuydu.
İşte tam olarak bende bu yüzden ne hissettiğim konusunda sadece kaybolmuşlukla yetinmiyorum.Sadece kaybolmuş olsam; bugün benim için hiç bir anlam ifade etmeyen fakat gelecekte öyle büyük anlamlar kazanacak ve beni ben yapacak olan şeylerin eksikliğini hissetmem lazım sadece. Fakat ben daha farklı bir şey hissediyorum daha ağır, daha yoğun...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Söyle içinde kalmasın