Gitme

Bak çocuk yine geldim...

  Bazen sadece gidene kal demeyi istememek istiyorum. Gidenlerin arkasından bakmayabilmek istiyorum, canımın her yanışında sana kaçmaktan korkuyorum çocuk. Zaman geçirmek istiyorum seninle hiç bir umut beslemek zorunda hissetmeden, öyle,  bir hedefim olmasın, güçlü olmayayım, ama canımda bu kadar yanmasın istiyorum çocuk. Artık senden başkasına anlatmaktan korkuyorum, o kadar yalnız hissediyorum ki o gidince sanki sende gidiyormuşsun gibi oluyor. İnsan seni kaybedebilir mi çocuk? Ben seni kaybetmekten de korkuyorum.

  Şimdi çocuk asıl konu şu ki ; o çoktan gitti, elde kalan sen ve bir parça ben. Biliyorum her şey düzelecek çocuk ama anlatmak istiyorum. Ben korkmuyorum çocuk , senin gibi.
  
  Hani bazen kelimeler yetmez, anlatamayız nasıl hissettiğimizi işte öyle anlatılacak çok bir şeyim yok aslında, nasıl hissettiğimi kendime bile anlatamamışken hala. Muhtemelen şuna benziyordur :
Uzun bir yola çıkarsın, hedefe ulaşmak değildir asıl amacın yolda ilerlemektir, o yolda ilerlemen gerektiğine inanmaktır. O kadar çok çaba verirsin ki yolda kalmak için,  artık yorulmuşsundur, tek bir nefes için durmak seni her şeye tekrar bağlayabilecekken sen o riski bile alamazsın. Her bir parçanı feda etmek pahasına bile olsa asla durmazsın. Tekerler patlar , ona rağmen , yakıt biter ona rağmen, camlar kırılır ona rağmen , yol biter ona rağmen devam edersin ya, işte ben oradaki arabayım. Ve şoförüm beni terk etti. O kadar yara bere içinde, hiç bir şeyin tam ortasında, hiçbir şey için, hiçbir çözüm olmadan, bir hiçlikle kalmış bir araba benim gibi hissederdi diye tahmin ediyorum. En azından mutlu olmalıyım gerçekten bir araba değilim.Kendimi yenilerim, tekrar başlarım, iyileşirim, tekrar savaşırım tekrar kazanırım ama bu yorgunluk bu bitkinliği atlatmak zor olacak. En garibi de ne biliyor musun çocuk buraya kadar gerçekten sadece yolda ilerlemek için gelmiştim yani kayboldum 

                      Galiba Çocuk.